Another year gone by
(Dutch version)
Met deze blog ben ik aan het einde gekomen van een bewogen jaar in Engeland. Een jaar waarin wij nieuwe mensen mochten verwelkomen in ons leven, mijn oudste achttien is geworden, de jongste nu echt twee cijfers heeft en we voor het eerst sinds vier jaar op een “proper” vakantie zijn geweest. Iets wat we in stijl hebben gedaan, namelijk een verre vakantie naar Florida. In Engeland heeft met name mijn persoon een aantal uitstapjes gemaakt naar een paar leuke bezienswaardigheden. Soms was dit in gezelschap van andere Nederlanders en soms in het gezelschap van man en/of zoon. Samen met mijn man ben ik voor het eerst sinds de geboorte van onze zoon een weekendje weg geweest zonder kinderen. De reis bracht ons naar prachtig Edinburgh in Schotland. Deze stad is een van mijn favorieten steden in Engeland. Ik was er al een paar keer geweest maar nog nooit tijdens de kerstperiode. Dit wilden wij nog doen voordat wij Engeland gingen verlaten aankomende zomer. Hoe anders is dit nu! De kans is nu zeer groot dat wij aankomend jaar zelfs heel veel richting Schotland moeten gaan reizen.
In mijn vorige blog vertelde ik dat het leven gebeurt terwijl men andere plannen maakt. Gelukkig zijn wij als gezin daarin niet uniek, want met ons zijn er vele anderen voor wie dit herkenbaar is. Toch brengt een verandering in de plannen soms ook aangename verrassingen met zich mee. Waar we bij het schrijven van de vorige blog nog een puzzeltje aan het oplossen waren voor een verhuizing terug naar Nederland, ziet onze situatie er nu onverwachts weer heel anders uit. Op het moment dat mijn man en ik ons huis binnen stapte na een weekendje Edinburgh, kreeg mijn man een telefoontje van een van zijn managers van personeelszaken uit Nederland. Degene die mijn man zou opvolgen had toch besloten de functie te laten gaan. Dat zou betekenen dat de functie van mijn man niet ingevuld was. Iets wat de organisatie niet wenselijk vond. Dus was van hoger hand toch besloten dat mijn man een jaar langer mag blijven in Engeland. Extra fijn voor ons gezin. De universiteit puzzel van mijn dochter werd hiermee opgelost. Daarnaast is mij in ieder geval voor deze keer weer een weekendhuwelijk bespaard gebleven. De baan die men voor mijn man op het oog had was te ver weg om dagelijks op en neer te reizen. Eerlijk gezegd zit ik niet meer op een weekendhuwelijk te wachten, dat heb ik dertien jaar gedaan. Maar om nou gelijk weer te verhuizen naar een plek dichtbij het werk terwijl dat over drie jaar misschien ook weer voorbij is? Ook deze puzzel bleef mij voor het komende anderhalf jaar bespaard. Dus ik hoef mij voorlopig even niet druk te maken om dit soort zaken, case closed for a while.
Gek genoeg bracht het bij mij naast een opluchting ook een beetje een dubbele emotie met zich mee. Je moet verdorie als expat heel flexibel zijn! Iets met een hypermobiel brein en adaptief vermogen ofzo?! Het feit dat een ander voor ons kan bepalen wat mijn partner moet gaan doen en hoe dat moet worden uitgevoerd, dat vond ik wel een flinke wake up call. Het voelde voor mij ondanks de positieve uitkomst alsof wij gewoon een paar pionnetjes zijn die je zomaar even heen en weer kunt verplaatsen op een bordspel. Ik voelde mij eigenlijk een beetje een voorwerp in plaats van een mens. Dat voelt voor mij op zijn zachtst gezegd erg ongemakkelijk. Wij hadden deze uitkomst echt totaal niet meer verwacht en waren al druk bezig met plannen maken voor onze terugverhuizing naar Nederland. Er waren al een aantal zaken in gang gezet, die gelukkig niet onomkeerbaar bleken. Dus hebben we weer alles omgegooid. Dat is best even schakelen kan ik je vertellen. Vooral onze jongste had het moeilijk met de beslissing. Nu moet ik er eerlijk bij zeggen dat hij een zeer positief gekleurd beeld heeft van Nederland. In Engeland waar wij wonen is buitenspelen met je vrienden en play dates hebben echt anders dan in Nederland. Mijn zoon zit ook nog eens een uur rijden bij ons vandaan op school. Hij wordt gehaald en gebracht met een bus. Hierdoor is het lastig om een play date met vriendjes te organiseren. In de buurt waar wij wonen zie je kinderen nooit buitenspelen. Voor mij zoon die graag buiten speelt en contact heeft met andere kinderen is dat echt een dingetje. Als wij in Nederland op vakantie zijn dan gaan wij altijd naar ons huis daar. Daar zijn al zijn buurtvriendjes die vaak ook vakantie hebben als wij komen. Mijn zoon heeft hierdoor het beeld dat hij ongelimiteerd buiten kan spelen met iedereen daar en dat het leven een groot feest is. Hij is even voor het gemak vergeten dat hij ook echt wel eens confrontaties had met zijn buurvrienden en er echt niet altijd ongelimiteerd buiten wordt gespeeld. Als hij in Nederland woont moeten zijn vrienden en hij immers ook naar school. Een vakantieperiode is dus niet helemaal representatief is voor wonen in Nederland. Tot onze verbazing bleek op de ouderavond dat hij de dag na het bericht langs alle leerkrachten was gegaan om het goede nieuws te vertellen. Hierbij was hij heel enthousiast en de leerkracht had geen enkel spoor van teleurstelling bij hem waargenomen. De teleurstelling viel achteraf dus reuze mee toen we hem er op aanspraken. Gelukkig maar! Waar ik mij wel een beetje over kon ergeren bij deze overigens positieve beslissing is het feit dat mijn kinderen zich ook heel flexibel op moeten stellen. Vooral voor mij jongste is al dat gejojo over een beslissing van wel of niet verlengen niet in zijn koude kleren gaan zitten. Het maar even niet vertellen was geen optie, want dan zouden we iets voor hem verzwijgen waar hij toch wel achter zou zijn gekomen. Om te voorkomen dat hij dan met vragen, met nog meer onduidelijkheid of misschien wel angstige voorstellingen zou rondgaan lopen zonder het te durven vertellen zagen wij niet zitten. Bij ons thuis vinden wij het belangrijk om eerlijk en open te zijn, zelfs als er niet direct een oplossing is. Dat schept in ieder geval een eerlijke realiteit. Al heeft deze openheid vooral bij mijn zoon voor veel onrust en onduidelijkheid gezorgd. Ik heb echt gemerkt dat het schakelen van de ene beslissing naar de andere veel met hem doet. We kunnen er goed over praten en hij is nu blij dat hij zijn lagere school af kan maken in Engeland. Want hij heeft het daar stiekem toch wel erg naar zijn zin. Het had alleen fijn geweest als de situatie niet zo lang op scherp had gestaan. Dat is voor volwassenen al heel stressvol maar voor kinderen is dat echt heel akelig om niet te weten waar ze aan toe zijn omdat plannen steeds weer worden omgegooid.
Voor mijn dochter heeft dit besluit waanzinnig goed uitgepakt. Ze heeft nu voor vier universiteiten een aanbieding gekregen, waaronder St Andrews in Schotland. Dit is de beste universiteit in Engeland en heeft ook nog eens de studie die mijn dochter graag wil doen. Mijn dochter haar voorkeur gaat uit naar deze universiteit, waar ook prins William en prinses Kate hebben gestudeerd. Dus wie weet blijft ze wel plakken in pittoresk St Andrews aan de Schotse westkust? Of in prachtig Edinburgh? Wie zal het zeggen? Voorlopig moet ze nog wel even examens doen in januari, mei en juni. Als haar A-levels blijven zoals ze er nu voorstaat, dan staat haar niks in de weg om naar St Andrews te gaan. We maken ons eigenlijk geen zorgen om de resultaten aangezien onze dochter er hard genoeg voor werkt en heel serieus is. Hiermee ben ik een beetje aan het einde gekomen van mijn laatste blog dit jaar. Nu ik er zo over denk, komt er ook een einde aan het eerste jaar zonder mijn vader en schoonmoeder. Het blijft nog steeds gek dat naast mij schoonvader ook zij er niet meer zijn. Ik kan nog niet zeggen dat het gemis beter te dragen valt of dat het een deel is geworden van mijn leven. Dat is het zeker nog niet. Het enige is wel dat er nu meer rust en ruimte in ons leven is voor andere zaken. Er is geen constante vrees meer voor een akelig telefoontje of een twijfel of bepaalde zaken zoals een verre vakantie of kerst in Nederland een keertje skippen wel of niet kunnen. Ik neem aan dat met deze rust uiteindelijk ook het integreren van het gemis in onze levens heus wel zal komen. Daar heb ik voor aankomend jaar alle vertrouwen in. Er is een oud gebruik waarbij mensen die een dierbaren verloren hebben op kerstavond de kersttafel dekken met een extra bordje zodat dierbaren die er niet meer zijn toch deelgenoot zijn van het kerstdiner. Dat vond ik zo een mooi gebruik, dat ik dit jaar wederom een extra bordje op de tafel zal bij zetten. Op die manier zijn ze toch een beetje deelgenoot van de nieuwe herinneringen die worden gemaakt zonder hen. Wat je in je hart bewaart raak je immers niet meer kwijt! Dit gezegd hebbende wil ik jullie allen fijne feestdagen wensen! Koester wat je hebt, geniet van elkaar en maak vele mooie herinneringen met elkaar waar nog jaren op geteerd kan worden!
Another year gone by
(English version)
By writing this blog I am at the end of another eventful year in England. A year were we welcomed new people into our lives, my daughter turned eighteen, my son got two digits instead of one and after four years going on a proper holiday. The holiday we did completely in style to Florida that is far away from here. In England my person in particular went for some day trips to must sees. Sometimes I was in the company of Dutch friends, sometimes in the company of husband and/or my son. Together with my husband, for the first time since ten years we went away for a weekend trip to Edinburgh in Scotland without children. That was very luxurious. Edinburgh is one of my favourite Scottish towns. I am very lucky that I have been a coupe of times in this fantastic town. The only time I never visited Edinburgh was during Christmas time. This was high on my bucket list before leaving England this summer, so we decided that this year was now or never. Life is just as changeable as clothes and what different prospect we have now! There might be a big chance that we will travel often between the Southern part of England and Scotland in a very near future.
In my last blog I told that life is happening while I was making other plans. Luckily my family and I are not unique in this, because with us are so many people on that same boat. Sometimes when life does make other plans it turns out that it is a surprisingly pleasant change. While I was writing in my previous blog about the puzzle we had to solve for moving back to the Netherlands, our situation completely changed. The moment we stepped into our house after a weekend in Edinburgh, my husband got a phone call from the human resource department in the Netherlands. The successor of my husband pulled out for the job. Basically it meant that there was no one who could success my husband after leaving his job in England. This was something the office did not want to happen, so they decided to extend my husbands job with a year. This was very good news and solved our university puzzle from our daughter. Another good thing was that I was spared again a weekend marriage. The job the office had in mind for my husband was too far to commute on a daily base. To be honest, I had a weekend marriage for 13 years! I am fed up with that and absolutely not willing to add another couple of years to it anymore. But moving near the new job they had in mind with the knowledge it will be over in three years time, that is also not recommendable. As we never know where my husband his next job will be. This puzzle doesn’t need any solution too. So I don’t have to worry about this for a while, case closed.
Despite the positive news, I also had to deal with mixed emotions about the good news. As an expat you need to be damn flexible! Something with a hypermobile brain and adaptive capacity?! The fact that someone from above can determine what my partner should do and how to do that, that was some sort of a ” wake up call” for me. It felt to me as we are some pawns in a board game that people can take all over the place. I felt a bit like a object instead like a human being. That felt for me, to put it mildly, a bit uncomfortable. We did not expect the outcome of an extension and we were just getting started to make plans for moving back to the Netherlands. We put some things in motion, that luckily were not irreversible. Flexibele as we are, we changed everything back to how it was. That was a bit of change again, I can tell you. Especially our youngest had a difficulties with again another plan. I have to say that he has a very positive coloured imagination from the Netherlands. In England, where we live (and I am not sure if this is representative for this country, do no offence to the British family’s) is playing outside with your friends and having play dates different to the Netherlands. My son his school is an hour drive away from where we live and he has to go by bus every day. It is very difficult to arrange a playdate with friends from school as they are living to far from us and in our street the children never seem to play outside. For my son who loves to play outside and being able to connect with other children this is a very big thing. When we are in the Netherlands on a holiday we are always going to our house that we have there. In our streets he has many friends, who often also have their holiday when we arriving. My son has the imagination that he can unlimited play outside with his friends and that life is one big party back in the Netherlands. He forgets that he also had a lot of confrontations with his friends in the past and that playing outside is not limitless. If he lives in the Netherlands he and his friends have to go to school too. Going on a holiday in the Netherlands is not representative for living in the Netherlands. What surprised us , was during the parents evening our son’s teacher told us something that was completely the opposite of how our son reacted on the news of the extension at home. The day after the news, our son went to all his teachers telling them the good news of staying another year. His teachers had no idea that he was very disappointed at home when we broke the news to him. Because at school he seemed very pleased with the outcome. At home we talked with him about what the teachers told us and he was at a point where he was at ease with the decision of staying a bit longer. Looking back on the down side of this positive outcome, was there something that was annoying me and that was the fact that expat children also have to be very flexible. Especially my youngest one had problems with the constant uncertainty that was going since May this year and it hit him hard. Not sharing to shield him from stress was in this case not an option. He had found it out anyway, maybe because of shielding him he had a lot of questions and not be able or dare to breech the subject. In our family honesty is very important. Although this honesty caused my son a lot of stress. I noticed that the constant changing situation in staying or not staying was too much for him. Luckily we could talk with our son about it and he is very happy to finish his primary school in England. He really likes his school and classmates. But it had been better for him that the situation was clear from the beginning and not had been on edge all the time. For adults it is stressful enough being an expat sometimes but for children it is much worse because children need to know where they stand.
For my daughter this decision turned out well. She applied for four universities and got them all back, one of them is St Andrews in Scotland. This is England’s best university and has the subject my daughter wants to study. My daughter her preference goes out to this university. Who knows she might stay in picturesque St Andrews? Or in stunning Edinburgh? Time will tell. First things first, she has to finish her A-levels first with very high marks. Something we as parents have no doubt about as she is very determined and works hard towards her exams. With this I have come to the end the last blog of this year. When I think about it, this was also the first year without my Father and mother-in-law. There is still a void inside me that can’t get used to them and my Father-in-law are not there anymore. I can’t say that I am adapted to life without them, or that the loss is better to bare or a part of my life. That is still not the case. The only thing is that there is more rest and mind space for other things in life. There is no constant fear for getting a horrible phone call from the Netherlands or doubts anymore about going on a holiday far away or not celebrating Christmas in the Netherlands for a change. I trust that in time I will adapt to life without them and that the memories I have will help me to carry I missing them. There is an old tradition that people who lost a special precious one, set their table on Christmas eve with an extra plate, cutlery and glass. In this way dear ones are still part of making new memories although they are not with us anymore. I really liked that thought. This year I will set the table on Christmas eve and put an extra plate on the table. What you’ ll keep in your heart never got lost! Having said this I would like to wish you all Happy Holidays! Cherish what you’ve got, enjoy each others company and make many happy memories as you can, so you can live on them for years!