Short visit

Short visit home

Een van de keerzijdes van het expat zijn vind ik afreizen naar het land van herkomst. Ik hang tegenwoordig ook niet meer aan de grote klok dat ik naar Nederland kom. Dit doe ik om teleurstellingen te voorkomen en geen beloftes te doen die ik niet waar kan maken. Maar ook uit zelfbehoud. Ik voel mij namelijk heel schuldig naar de achterblijvers toe als ik weer eens nee moet verkopen omdat mijn agenda echt vol zit. Het is vaak maar zo kort dat ik er ben en zoveel wat ik wil. Dus er moeten altijd lastige en onmogelijke keuzes worden gemaakt. Gevolg daarvan is dat ik constant over mijn grenzen heen ga als ik een bomvolle agenda heb. Uitrusten is er niet bij en het maakt mij echt heel gestresst als die agenda veel te vol is. Echt genieten met die ander is er dan niet bij omdat ik op hete kolen zit voor de volgende afspraak. In het verleden stopte ik mijn hele agenda vol als ik in Nederland was. Ik vertelde aan iedereen dat ik er was, wat uiteraard verwachtingen bij mensen schept. Hiermee kwam een grote druk op mij (en mijn gezin) te staan omdat ik aan ieders verwachtingen wil voldoen. Mijn grooste probleem is dat ik een pleaser ben, die dan over haar eigen grenzen heen gaat om aan de verwachtingen van een ander te voldoen. Met als gevolg teleurstellingen van beide kanten, waardoor ik mij extra rot deed voelen. Alles willen doen in een korte tijd is gewoon een onmogelijke opgave. Te vaak heb ik mensen moeten teleurstellen. Misschien heb ik ze wel het gevoel gegeven dat ze niet belangrijk genoeg zijn omdat mijn agenda weer eens vol zat? Vooral dat laatste is pertinent niet waar, iedereen is even belangrijk voor mij, maar ik heb nou eenmaal beperkt tijd en kan geen ijzer met handen breken. Want een volle agenda trekt een zware en stressvolle wissel op mij waar ik niet goed mee kan dealen. Hallo mega groot schuldgevoel! Ik loop dus al jaren rond met een schuldgevoel naar de achterblijvers toe en daar moest een oplossing voor komen.

Het knaagt namelijk echt aan mij dat ik niet aan wensen kan voldoen om iedereen te zien als we in Nederland zijn. Wat veel mensen niet weten is dat het heel vermoeiend is om een bomvol schema te hebben en dat op en neer reizen tussen twee landen er flink inhakt. Als ik veertien dagen in Nederland ben gaan er al twee reisdagen van mijn tijd af. Verder ben ik twee dagen bezig om het huis en de tuin weer een beetje op orde te krijgen. Als gezin heb je ook tijd samen nodig om tot rust te komen en gaan zaken als boodschappen doen en koken ook gewoon door. In het verleden heb ik mij te vaak laten verleiden tot een bomvolle agenda. Met als gevolg, dat we oververmoeid van alle afspraken in de auto terug naar Engeland zaten. Vaak moesten we dan bijkomen in Engeland van de intensieve tijd in Nederland, waarbij vooral mijn persoon flink met de gebakken peren zat. Inmiddels hebben we daarvan geleerd en weet ik waar mijn grenzen liggen. Die moet ik van mijzelf respecteren anders heb ik echt mijzelf ermee. Dat laatste is in mijn geval niet mals omdat ik een beperking heb die getriggerd word door een teveel aan stress. De enige manier om naar Nederland te gaan zonder in de valkuil van een bomvolle agenda te trappen en mijn karakter van het ieder naar de zin willen maken is om niemand in te lichten. Het voelt een best stiekem en akelig. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik dit anders zou op moeten lossen? Op dit moment is het voor mij de enige manier om mij minder schuldig te voelen en niet de hele tijd assertief mijn grenzen te moeten bewaken. Dat laatste daar ben ik echt niet goed in. Zeker niet nu ik in een situatie zit, waar ik niet verder over uit ga wijden overigens, waarbij ik echt een beetje op mijzelf en mijn gezin moet letten.

Ook dit jaar, tijdens onze laatste zomer in Engeland, konden wij er niet onderuit om af te reizen naar Nederland. Er stonden wat prangende zaken op het programma. Mijn schoonouders hun as moest eindelijk eens uitgestrooid gaan worden. De as van mijn schoonvader stond bij ons thuis en die van mijn schoonmoeder bij mijn echtgenoot zijn broer en diens partner. Met ons in het buitenland wonend, heeft het twee jaar geduurd voordat we een geschikte datum konden prikken voor de verstrooiing. Een ander iets waar ik mij best wel schuldig over voel dat het door ons expat avontuur zo lang geduurd heeft om mijn schoonouders met elkaar te verenigen. Uiteindelijk hebben we samen met mijn zwager en schoonzus een datum kunnen plannen om dit te verwezenlijken. We hebben een mooie plek uitgezocht en toestemming gevraagd voor de verstrooiing. Zo geschiedde op een regenachtige dag in juli dat we mijn schoonouders in liefde hebben losgelaten op een sprookjesachtige plek. Dit keer was overigens de asbestemming van mijn schoonouders niet het enige onafgeronde. Ook voor mijn vader zijn as is nog steeds geen bestemming. Inmiddels hebben we daar wel een bestemming voor gevonden, al kon dat helaas niet geregeld worden in de korte tijd dat ik deze keer in Nederland was. Dus dat is voor de volgende ronde Nederland en zal ik dan moeten organiseren. Voor mijn moeder is dit namelijk heel lastig om te organiseren.

Mijn moeder is namelijk slecht ter been, ze kan zichzelf overigens nog wel redden in huis, maar haar mobiliteit is wel een punt van aandacht en zorg. Daarnaast is ze, net als velen van haar generatiegenoten, niet heel handig op de digitale snelweg. Laat ik maar gewoon eerlijk zijn, de digitale snelweg is voor mijn generatie soms al best ingewikkeld. Alles moet online geregeld worden en zelf verdwaal ik regelmatig in de wirwar van mogelijkheden. Aangezien ik de enige ben die dit kan doen, ligt er als ik kom altijd wel een bergje werk te bij mijn moeder te wachten wat weggewerkt moet worden. Helaas kunnen sommige zaken niet op een afstand geregeld worden, omdat mijn moeder zelf aan de telefoon moet komen bijvoorbeeld. Naast zaken regelen voor mijn moeder gaat er ook veel tijd zitten in een stukje vermaak van mijn moeder. Door mijn haar slechte mobiliteit is haar wereld heel klein. Deze beperkt zich tot de supermarkt en een paar vrienden/familie (die overigens ook allemaal ziek en onderweg zijn) met wie ze contact heeft. Ze kan niet autorijden, fietsen gaat ook niet meer en een scootmobiel is geen optie omdat mijn moeder heel bang is om zo een ding te besturen. Dus de enige optie zijn haar wandelstokken, alleen kom je dan niet heel ver. Als ik in Nederland ben, neem ik haar vaak mee naar een andere omgeving om boodschappen te doen, of we gaan een stukje wandelen in een mooi park waar ze nooit komt of we gaan aan het strand koffie drinken. Eerlijk gezegd gaat hier een groot deel van mijn tijd in zitten als ik in Nederland ben. Aangezien mijn moeder mijn nog enige ouder in leven is en ze broos is wil ik mijn tijd die ik met haar heb optimaal benutten. Want onze kant op reizen is voor haar door haar mobiliteitsbeperking onmogelijk geworden. Tussendoor hebben we deze ronde ook nog onze kittens opgehaald. Dat was ook nog een rit van drie uur heen en drie uur terug binnen Nederland. Voor we het wisten was ons verblijf in Nederland voorbij en zaten we terug in de auto. Want in Engeland liggen de komende weken ook allerlei zaken op ons te wachten die geregeld moeten worden zoals mijn verblijfsvergunning regelen, mijn man en dochter die beide weer aan het werk moeten. Mijn paspoort en rijbewijs zijn overigens ook aan de beurt voor een verlening. Aangezien ik niet meer in Nederland sta ingeschreven moet dit via de ambassade of een extern bureau worden geregeld. Dat gaat bovenop de aanvraag voor mijn verblijfsvergunning ook weer een kastje naar de muur verhaal worden. Voor al deze zaken moet ik lijfelijk in Engeland zijn. Dus dit keer weer een short visit home zonder dat ik echt in contact met mensen ben geweest. Mocht ik hiermee iemand voor het hoofd hebben gestoten, sorry daarvoor! Ik maak het goed als ik weer in Nederland woon en niet meer onder een enorme tijdsdruk sta!

My garden patch, how I will find it every time when I go back to the Netherlands.

Short visit home

One of the downsides of being an expat is traveling to the country where I’m from. It sounds a bit weird, but I’ll never tell people when I am going to the Netherlands. The reason why I am doing this is, is that I want to avoid disappointments or expectations I can’t fulfil. I am not one for making empty promises. Telling people that I am going to visit the Netherlands means that I often must break promises or disappoint them. Which is putting so much pressure on me because I know in advance that I can’t live up to other people’s expectations.  As an expat travelling to the Netherlands, I am feeling constantly guilty towards everyone. No matter if I tell that I am travelling, or not. that I am coming, it is always difficult. When I am going back, I often have a full schedule before the journey to the Netherlands has begun.  As my time is limited, in the Netherlands it is always a race against the clock. If I meet up with people, I am always in a hurry and I am in a constantly rush for another appointment. Which is not nice for both parties as I am in a hurry and often very stressed because the clock is ticking. At the end of our stay in the Netherlands, we were always exhausted and overwhelmed. Back in good old England we really needed time to recuperate from our trips to the Netherlands in the past. For me that was an indicator that every time I went back, I overstepped my boundaries. I am a people’s pleaser, and I don’t want to disappoint people or hurt them. Every time when I went to the Netherlands I had to disappoint people because of a lack of time. That did not feel right, and it really got me upset and frustrated. The only way of dealing with for me is going to the Netherlands without informing too many people.

For me it is nerve-wracking that I can’t meet everyone’s expectations of meeting up. Many people who don’t have an expat experience themselves often don’t know that traveling between two countries is very exhausting. When I am in the Netherlands for fourteen days, four days are already gone because of two travel days and two days of maintaining house and garden. As a family you also need some down time as a family too. Other things are business as usual as cooking and grocery shopping. In the past I often had a fully booked diary. By the time we went home, we all were over exhausted. I have learned from that. Especially nowadays when I have limitations health wise, I must choose for my own sanity instead of pleasing people. There is only so many stress I can handle these days and I really have to be careful in picking my ‘battles’. The only way to handle an overbooked diary, is for me to not tell anyone that I am coming. I have no idea how to handle this differently as I am not a very assertive person. The thing is I let people easily cross my boundaries and must suffer from the consequences. In this way I avoid feeling too guilty that I am guarding my boundaries and don’t have to tell people that I can’t make it this time. While they haven’t seen me for a long time and thinking that I don’t like them when that is not true. It is hard to say no to people and it is not because you don’t want to see them. How to explain this when you told them off for the fourth time?  How painful is that for all parties?

This summer we have been back to the Netherlands without telling anyone. We knew in advance that our time would be very short. There were a few things on the program that couldn’t wait any longer. My parents-in-law both died a couple of years ago and where cremated. Because of our expat adventure we never have find a time to scatter the ashes. During this holiday we finally found time together with my brother-and sister-in-law to scatter the ashes. Another thing I feel guilty about. In the end my parents-in-law were united again at a magical setting at an important place for them. That book has finally closed after such a long time. Unfortunately, there is another still left open. That is the ashes of my Father. His place of destiny was for a long time not certain. My Mum and me finally have found a place for my Father his ashes. But that was something that could not be arranged before I went back. I must wait now until the next time I am back and then arrange a small gathering to bring my father to his final destination. For my mother it is all very difficult to arrange.

The thing with my Mum is, that she is not very mobile. She manages herself at home and around her house but her mobility is a big concern to us. Besides that, she is not very well-known on the digital highway, like many of her generation. Even I often have trouble finding my way around in this digital world because for people who were not brought up with this world, it is difficult to get your head around. I am in the only person who can help my Mother out with this techie stuff. Many things I can arrange from a distance. But sometimes I have to help my mother physically with the digital stuff because she has to give her consent on the phone for example. As I am not an IT wizard as well, it often takes me a lot of time to find my way around helping my Mum with this stuff. There is another couple of days from my time in the Netherlands gone. Because my Mum has mobility problems she never gets anywhere. The only highlight of her day is a short walk to the local supermarket. She can’t drive a car, she can’t cycle and a mobility scooter is not for her. She has a cane, which she uses but she won’t get very far. She has a few friends but most of them have health problems and are not always able to get her somewhere. When I am in the Netherlands, I often take her for lunch, or coffee on the beach of for a walk in a park somewhere from home. I do this with love, but it also takes a lot of my time. She is the only parent we got left and she is precious to us. That makes her our priority when we are in the Netherlands. During this summer we also picked up our new kittens from the other side of the Netherlands. Which took us a day back and forth. Before we knew it our time was over, and we found ourselves back home to England in the car. The next few weeks I have a lot of stuff to arrange, my husband and daughter had to go back to work. I must renew my BRP and that of the children. This year I also found out that I had to renew my passport and driving license. As I am no longer living in the Netherlands, I have to arrange this in England. This time it was a very short visit without seeing many people. I know that when people in the Netherlands will read this, that they might be offended but I will make it all up when I am back in the Netherlands without the pressure of time.